Monografija se bavi analizom dela Ronalda Dvorkina, jednog od najvećih pravnih teoretičara današnjice, čija je misao naročito relevantna u kentekstu postliberalističkog novog doba i četvrte industrijske revolucije. Istraživanje je usmereno na idealne kategorije poput principa i integriteta, a cilj istraživanja je pronalaženje pravnih rešenja za jedno individualističko društvo.

Centralna teza je da pomenute kategorije nisu izvedene iz ranije, starogrčke vizure, niti iz klasične filozofije, već su, naprotiv, proizašle iz potpunog raskida sa dosadašnjim pojmovima pravde, morala i pravičnosti. Ovaj diskontinuitet je nastao pod uticajem različitih trendova postliberalizma, najavljujući početak novog teorijskog, ali i istorijskog diskursa. Studija analizira i raspravlja Dvorkinovu tendenciju favorizovanja principa pojedinačne volje, po kom se pravo predstavlja kao privatna, a ne samo javna stvar; ono se prvenstveno obraća  pojedincu, koji nije više apstraktni pravni subjekat, već postaje individua. Celokupni opus Dvorkina prikazan je kao najava moguće svetske autokratije koja se, primenjujući princip nepostojanja opštih vrednosti, protivi osnovnim demokratskim načelima i nesumnjivo menja čitav tok ljudske istorije ka jednoj, kako ju je sam Dvorkin nazvao, religiji bez Boga.

Celokupan doživljaj Dvorkinove vizije prava predstavljen je kao novi modus vivendi. U njemu je autoritet baziran na kulturnoj heteronomiji i postojanju opozitno različitih doživljaja prava i morala. Dvorkinova vizija neobuzdanog neoindividualizma, oslobođenog stega građanskog društva, predstavljena je kao svojevrsna prethodnica društvu nazvanom informatičko, transhumano ili postljudsko.