Rukopis s naslovom Uzroci i mehanizmi sintaksičkih promena u srpskom jeziku rezultat je dijahronih istraživanja srpskog jezika koja bi se mogla svrstati u oblast istorijske kognitivne lingvistike. Autor traga za mehanizmima jezičkih promena, bilo da se oni posmatraju kao uzročnici tih promena ili kao fenomeni koji te promene prate i kroz njih se ispoljavaju. Posebna pažnja posvećena je sagledavanju dijahronog variranja svekolikih relacija između izvornog perceptivno kognitivnog domena kao izraza iskustveno dokučive strukture i ciljnog domena kao izraza kognitivne nadogradnje. Te su relacije osvetljene 1) kao metaforičko projektovanje semantički prostijih jezičkih struktura na one semantički složenije ili 2) kao ikoničko projektovanje iskustvenih struktura na jezičke forme. Osim toga autor razmatra i domete tipološkog kretanja srpske sintakse od nekofigurativnog ka konfigurativnom modelu, primećujući da je razvoj odrećenog jezičkog tipa u uskoj vezi sa supstratsko adstratskim uticajima koje dati jezik trpi. Sinhroni jezički sistem ovde je shvaćen kao panhrona fazična struktura u kojoj se prepliću sadašnjost, prošlost i budućnost njena.