Studije iz srpske srednjovekovne pismenosti, koje je priredila Jasmina Grković-Mejdžor, predstavljaju šesti tom celokupnih dela Pavla Ivića i sadrže tri knjige koje je Ivić objavio u koautorstvu sa Milicom Grković i Verom Jerković: Dečanske hrisovulje, Pravopis srpskohrvatskih ćirilskih povelja i pisama XII i XIII veka i Paleografski opis i pravopis Dečanskih hrisovulja. Sve tri sudije nastale su u okviru projekta Istorija srpskohrvatskog narodnog i književnog jezika, čiji je dugogodišnji rukovodilac bio Pavle Ivić, koji je i postavio temelje organizovanog timskog naučnog rada na polju istorije srpskog jezika.

Prva knjiga, Dečanske hrisovulje, nastala je u koautorstvu sa Milicom Grković, i objavljena je prvi put 1976. godine u izdanju Instituta za lingvistiku u Novom Sadu. Kao i treća knjiga, Paleografski opis i pravopis Dečanskih hrisovulja (objavljena 1982. u koautorstvu sa Verom Jerković u izdanju Instituta za Južnoslovenske jezike), posvećena je jednom od najreprezentativnijih spomenika srpskog srednjeg veka, nastalom u dvorskoj kancelariji Nemanjića u vreme procvata srpske srednjovekovne države. Ove dve studije stoga predstavljaju svojevrsnu celinu koja obuhvata kako istorijat i opis spomenika, opis vremena i okolnosti nastanka Dečanskih hrisovulja, tako i njihov paleografski opis i ortografsku analizu.

Najstarijim periodom srpske pismenosti bavi se knjiga Pravopis srpskohrvatskih ćirilskih povelja i pisama XII i XIII veka, objavljena prvi put 1981. godine u koautorstvu sa Verom Jerković. Ona je rezultat višegodišnjeg rada koji je uključivao ne samo opis i analizu dokumenata, već i njihovo prethodno snimanje i razvrstavanje po vremenu i mestu nastanka i po tome da li je reč o originalima, prepisima ili prevodima grčkih dokumenata. Sama ortografska analiza ovih dokumenata pokazala je da je već u našim najstarijim spomenicima pisanim narodnim jezikom postojala stabilna pravopisna norma zasnovana na staroslovenskoj tradiciji.