Interesovanje za slovenačku književnost kao predmet izučavanja nije odveć staro u srpskoj sredini. Ono je, osim romantičarskih korijena, raslo na talasu jačanja međuslovenskih, posebno južnoslovenskih veza, tokom epohe realizma, u vidu prevoda, informacija/izveštaja, pojačalo se tokom moderne i tada dalo prve vidnije rezultate u člancima Andre Gavrilovića, i u prvim kursevima slovenačke književnosti na Beogradskom univerzitetu. Sa stvaranjem zajedničke države nastajali su i prvi školski priručnici o istoriji slovenačke književnosti, ali su oni s naučnog gledišta bez vrednosti. Umesto priručnika ili istorija književnosti prevođeni su slovenački autori. Rukopis Marije Mitrović omogućuje da naša nauka o književnosti dobije takvo djelo na domaćem terenu, kao proizvod univerzitetske prakse same autorice i razvoja studija slovenačke književnosti na Beogradskom univerzitetu.