Filologija svetske književnosti

Filologija svetske književnosti donosi šest ogleda o stilu i viđenju stvarnosti kroz koje Erih Auerbah (1892–1957) vođen istorijskom perspektivom tumači značajne domete duhovne misli koje su iznedrili Vergilije i Dante, Mišel de Montenj, Blez Paskal, Đanbatista Viko i Žan Žak Ruso. Tumačeći jezik književnosti i prirodu filozofske misli, Auerbah razmatra i specifične varijacije u odnosu prema Bogu, čoveku i njegovoj suštini, u nameri da ispita najdublje slojeve iskustva, specifičnosti temperamenta i uticaje – religijske, filozofske, političke i ekonomske prilike koje formiraju njihove ideje i slike sveta. Auerbahovo poimanje filologije bazira se na učenju o istoriji jezika, običaja i dela kroz koje biva reflektovano unutrašnje ljudsko biće istorije.

Erih Auerbah poručuje da je zemaljska kugla naš filološki zavičaj sugerišući procese izjednačavanja jezika i gubitak njihove raznovrsnosti u kojoj se krije jedinstvena predstava o čoveku. Istaknuti teoretičar i istoričar književnosti, ukazao je na pravi zadatak filologije kao naučne discipline, značaj i potencijal perspektive proučavanja svetske književnosti,  stoga se uspostavlja kao dragocen podsticaj za buduća istraživanja.

„Naša zemaljska kugla, koja je svet svetske književnosti, postaje sve manja i sve više gubi od svoje raznovrsnosti. Ali svetska književnost se ne odnosi jednostavno na ono što je zajedničko i ljudsko uopšte, nego na međusobno oplođavanje raznovrsnog. Felix culpa raspada čovečanstva na obilje kultura njegova je pretpostavka. A šta se danas dešava, i šta se to stvarno priprema?“

Erih Auerbah