Ljubavne povesti

Ljubavne povesti jesu istorijska izgradnja subjektivnosti u zapadnoevropskoj tradiciji, prikazana kroz prizmu ljubavi. Autorka analizira formiranje subjekta, postavljajući u fokus svojih razmatranja ljubav kao posebnu i suštinsku važnu "vrstu" našeg odnosa sa Drugim. Taj odnos zasniva se na dva nužno nerazdvojiva principa: dinamika ljubavi i dinamika mržnje.

Svako poglavlje usmereno je ka određenoj "vrsti" ljubavi, a ta vrsta određena je u odnosu na dati istorijski trenutak (npr. hrišćanski pogledi na ljubav u periodu srednjeg veka). Različite koncepcije ljubavi svojstvene zapadnoevropskoj kulturi, autorka koncipira na osnovu analize odabranih književnih i teoloških tekstova. Dakle, ljubav se tumači u književnom smislu, na primeru likova poput Don Žuana, ili Romea i Julije, ali se isto tako proučava i u biblijskom smislu, i na kraju, sagledava se i kroz feministički aspekt, u okviru koga se razmatra pitanje materinstva i dominantnost "očinske funkcije". Kristeva primarno smešta ljubav u polje jezika. Ljubav mora biti pretočena u jezik da bi bila dostupna svetu. Stoga se i književnost može smatrati "jezikom ljubavi", jer se njom zapravo iskazuje ljubav. Pored književnosti, koja je prvi važan izvor za proučavanje ljubavne povesti, izdvaja se i psihoanalaitička praksa, koja takođe podrazumeva "iskazivanje" ljubavi. Navodeći primere problema pacijenata sa kojima se susretala tokom svoje analitičke karijere, Kristeva izdvaja značaj psihoanalize za razumevanje koncepcije ljubavi. Kao zaključak, Kristeva naglašava da je primarni narcizam ključan za formiranje subjekta, a Narcisa izdvaja kao centralnu figuru u zapadnoevropskim shvatanjima ljubavi.